Wiktor wylądował na podłodze przed tronem Maxwella. Podłoga była ewidentnie specjalnie zakurzona, gdyż zazwyczaj było tu czysto i schludnie. Innymi słowy, Wiktor się pobrudził.
Maxwell roześmiał się metalicznie.
- No proszę. Po tylu latach złapałem zaciętego wroga. Został jeszcze tylko Jashiel z jego grupką idiotów... bo Hast już dawno temu skisł w swoim marmurowo-glinianym lokalu. Nie mam za dużo do powiedzenia od siebie, ale mogę wysłuchać kilku pytań. I zwierzeń. Zapraszam. Wody są cierpliwe. Przez jakiś czas.
Wiktor otrzepał twarz z pyłu, po czym zwrócił godne spojrzenie w stronę Maxwella. Odezwał się:
- Nie będę rozmawiał ze zdrajcą, tyranem, brutalem i śmieciem twojego pokroju. Wolę zginąć w mękach, niż do tego się posunąć.
Ambicje Wiktora zdławił metaliczny rechot:
- Zginąć w mękach? Czy aby? Sprawdźmy więc twe zacięcie, przyjacielu!
Pstryknął palcami. Z ziemi wyłoniły się dwie machiny, które zaczęły wyświetlać projekcję dymną. Oczy Wiktora rozszerzały się w miarę polepszania jakości obrazu.
Dymna projekcja ukazała ziemski dom Wiktora, w którym zostawił żonę i dzieci pod opieką brata ciotecznego. Cały dom otoczony był przez hordy mechanicznych, a także innych potworów. Wśród tego wszystkiego szalał dawny Ronix, opanowany przez Torturę. Wydawał straszne komendy. Wiktor spojrzał się z przerażeniem na tyrana, który przybliżał zaostrzony palec do czerwonego przycisku. Maxwell szepnął:
- To wszystko może się zaraz spełnić... wystarczy nadal być nieposłusznym.
Wiktor zatoczył się, otwierając małą kieszeń w garniturze. Wypadł pendrive. Maxwell chwycił go łakomie, szepcząc:
- Tak, tak! Jest tu wszystko! Wasze położenie, wasze bazy, wasze fabryki majonezu! Dziękuję, że mogę na ciebie liczyć, Wiktorku.
Nadal uśmiechając się, skinął głową. Z nisz w ścianach wyłonili się dwaj obdarzeni dłońmi mechaniczni, którzy chwycili Wiktora i zaciągnęli do lochu. Kraty zatrzasnęły się.
Minęła dokładnie minuta, kiedy Wiktor zorientował się, że nie jest tu sam. Wybałuszył oczy, po czym wykrzyknął:
- Brainy! To naprawdę ty?!
CDN