Dysortograf nie od razu rzucił się do ataku. Cofnął się, i zmierzył przeciwnika uważnym wzrokiem. Shangherus nie był mistrzem walki na statku. Lecz każdej innej; owszem. Po krótkiej ocenie zbroi przeciwnika, a także przestrzeni pojedynku, kapitan odrzucił kuszę oraz mały nóż zatknięty za cholewę buta. Na nic się nie przydadzą, pomyślał.
Wódz orków zwęził ślepia. Tylko głupiec wyrzuca połowę oręża przed pojedynkiem... albo ktoś bardzo, bardzo niebezpieczny.
Nie zastanawiając się, dobył szabli i z wrzaskiem na ustach rzucił się na Dysa.
Ten był przygotowany. Odparował cios rękojeścią swojej szabli, po czym zakręcił młynka i wbił ostrze niewielkiego sztyletu, za to bardzo ostrego, w ramię orka.
Nie przewidział jednak twardości zbroi. Przebił ją, ale nóż był niezdatny do użytku. Odrzucił go z roztargnieniem.
Shangherus złapał się za ramię. Błysk żądzy krwi przewinął mu się przez oczy. Z niesamowitą szybkością rzucił się na kapitana i powalił go na ziemię. Wzniósł szablę.
Dysortograf jednak od dawna był zaprawiony w tego typu walkach. Złapał dłoń orka trzymającą broń, i zaczął ją odpychać, jednocześnie gniotąc ją z całych sił. Shangherus wrzasnął z bólu. Ale jego druga łapa była wolna. Złapał z całej siły za szyję kapitana i zaczął go dusić.
Dys wiedział, że długo nie pociągnie. Chciał jednak zginąć w chwale.
Wtedy dostrzegł ból w oczach wroga.
Ork upadł na ziemię. Z jego uda sterczało ostrze szabli. Za nim stała przestraszona Wiktoria.
Dysortograf wstał. Rozmasował szyję. Nie tracił jednak na to zbyt wiele czasu. Wzniósł miecz. Wyszeptał:
- Pierwsi będą ostatnimi, a ostatni - pierwszymi.
Wbił miecz... w drewno.
Rozejrzał się. Orka nie było! Zniknął! Kolejny raz się wymknął! Ale, pomyślał kapitan, jego drużyna nie żyje. Spojrzał z wdzięcznością na Wiktorię.
- Czasem broń w słabych rękach ratuje silnych. Dziękuję. Nie będziesz musiała wykonywać ciężkich robót na statku.
Wiktoria starała się zachować obojętną minę, choć w głębi skakała do góry z radości. Kapitan krzyknął:
- Przygotować szalupę!
CIĄG DALSZY NASTĄPI!